Het dak waarvoor het woord dak is uitgevonden

Hét dak van de wereld ligt in Santa Margarida da Serra. Iedereen die zijn eigen dak legt - elke balk en klikplaat ervan heeft behandeld en geverfd, elke isolatieplaat in zijn handen heeft gehad, elke panlat op maat heeft gesneden en elke dakpan van beneden heeft toegeworpen gekregen – mag die pretentie aan de dag leggen. Of tenminste in zijn eigen wereld vinden dat zijn dak het enige dak is dat het verdient dak genoemd te worden.

Dé dakwerker van de eeuw

Honderd jaar geleden bestond het woord isolatie nog niet in deze contreien. Wie de slaap toen niet kon vatten telde in plaats van schapen dakpannen. Het huisdeksel dat ons Portugees huis sierde, moest bijgevolg verwijderd worden. Dat duurde, met twee Portugese werkmannen, twee dagen.

 

Voor het nieuwe dak lieten we ons bijstaan door het vakmanschap van Schreiner Stefan, master carpenter aus Deutschland, die hier al 13 jaar massief houten daken op Portugese huizen knalt. Hij woont trouwens ook hier in Santa Margarida. De deal was dat hij het materiaal leverde, zou komen helpen met het plaatsen van het geraamte en verdere instructies gaf along the way. Mijn vriend zou dan met ingehuurd werkvolk (of vrienden op bezoek) de rest doen. Ganz Klar!

Ergens in Juli begonnen we te verven, ikzelf tussen het moederen door incluis. Blij dat ik ook eens iets mocht doen en dankbaar bijgestaan door Arne, Lynn en Zed die bij ons kampeerden en voor en na het surfen wat til – en verfwerk voor rekening namen. Mijn persoonlijke werkman Swa ondertussen volop aan de gang met het verstevigen en effen maken van de muren waar weldra een houtstructuur op zou komen te prijken om U tegen te zeggen.

Toen alle grote balken geverfd waren stonden Stefan met zijn vrouw Peggy en Franky de - eveneens Duitse - lasser uit het dorp klaar om samen met Swa en al het mannelijk bezoek van dat moment (Arne, Zed, Wannes op doortocht) van die balken een dakstructuur te maken. Die loodzware massieve balken zouden dat bezoek wel even onder handen nemen, ons dak kraakt nog zachtjes ‘danke schön’ voor al die spierkracht.

De enige die dit dak zijn beste vriend mag noemen is mijn beste vriend en werkman Swa. Nadat iedereen verder reisde begon hij wederom met Charlie, onze Braziliaanse werkman, cement en stenen naar boven te dragen om het dak met de muur dicht te metsen. Ondertussen, nog steeds meer dan 40 graden, begon ik tijdens de dutjes van de baby met het verven van de klikplankjes. Ik geloof zo’n stuk of 300.

Ik kan hier niet naar de volgende alinea dansen alsof ik dat klusje wel even geklaard heb. Klikplanken verven en ik, dat ging volgens mijn omgeving niet goed samen. Te traag. Ikzelf noem het liever ‘te secuur’, en was vooral uit op het uitblijven van psychoses in ons verdere leven veroorzaakt door opgedroogde druppels, vegen en slecht geverfde stukken klikplank. Maar, zo verzekerde de timmerman, een beetje diversiteit van verfwijze gaat het ikea-effect net tegen, verven maar! En dus werden mijn vriend en zijn zus erop losgelaten en dat ging vooruit. Ik sluit mijn ogen.  

Hoewel dat laatste moeilijk wordt aangezien we er effectief onder zullen leven. En dit mede dankzij de eerste dagen van verlof die onze volgende kampeervriend Tim opofferde aan het dak van de wereld. Tim en vrouw en 2 dochters van 5 en 6 streken neer. Ik blij, dochter van 4 blij, werkman blij! Tim het dak op.

Wij dansten letterlijk op het dak nadat dit supergezin een week was neergestreken. Zo goed als alle klikplanken lagen erop. Klikplanken en Tim, dat ging goed samen.

Supergezin nam afscheid en mijn persoonlijke dakwerker maakte alles helemaal dicht en begon aan de isolatie. We kozen voor ecologische isolatie met houtvezel omdat al dat hout geen chemische muts verdient. Dat zou zo ongeveer hetzelfde zijn als suiker in je zelf geperste smoothie doen. Op twee lagen houtvezel werden zowel verticaal als horizontaal panlatten bevestigd, zodat het water nergens kan ophopen.  En daarna de dakpannen.  Die Paulo, een plaatselijke boerenzoon, van beneden naar Swa gooide, van zo’n 7 meter afstand. En Charlie vervolgens op zijn plaats legde. Ik heb dit tafereel jammer genoeg niet life mogen aanschouwen en er dus ook geen foto’s van genomen, maar het tart wel de verbeelding. En er sneuvelde niet 1 dakpan, ode aan het dakpannentrio. 

Tussen houtwerk en dak werd een ‘pente anti-passaro’ geplaatst (anti-vogel kam) omdat de vogeltjes dol zijn op zo’n ecologisch dak, maar wij niet op de nestjes van die vogeltjes.

Dakgoten zijn wij niet vergeten en ons dak komt langs alle kanten minstens 30 cm van de muur zodat het water er niet tegen kletst. Portugese daken komen praktisch gelijk met de muur en dakgoten gebruiken ze zelden. Maar de Portugese zon compenseert geenszins haar lands soms eindeloze drasj buien en vochtproblemen bijgevolg. Dat deel integreren we dus niet mee.

Op termijn kiezen we voor de hele bekleding van ons huis (dak, muren, vloer, verf,…) voor ecologische materialen omdat dit heel erg de lucht bepaalt waarin je leeft. En we ademen buiten als zo vers, dus binnen mag ook.

Het dak staat er dus op. Al een tijdje trouwens, maar uw blogger kwam maar niet tot het bloggen van de gebeurtenissen. Er rest mij nog te vertellen over de aanmaak van de stoep rond het huis, de 60 cm dikke lemen muren die er werden uitgeklopt, de aanleg van elektriciteit en water in het huis, het metsen van de badkamer met oude schouw waarin het bad zal geplaatst worden. En er rest mij vanaf heden het relaas van mijn eigen inbreng in ‘den bouw’ daar mijn baby nu naar de crèche gaat en geen enkel excuus nog zal gelden om niet zelf in de werkbroek te kruipen. Absolutely Fabulous!